Nicaragua

Nicaragua:16/1 t/m 24/2

Een uitstapje naar het buurland,waar we eigenlijk maar 2 dingen willen zien;Granada,om zijn mooie koloniale huizen/gebouwen, en Isla de Omepete, een eiland in een meer,gevormd door 2 vulkanen. Het grootste land van Midden Amerika.Zeker 50 % leeft onder de armoedegrens.We merken meteen dat dit land een stuk armer is dan CR.Meer chaos, meer vuil om de straat,meermensen die onsnodig hebbenom een centje meer te verdienen. Grensovergang De grensovergang is een uitdaging op zich.Het meest onefficiente en chaotische gebeurtenis die we tot nu mee hebben gemaakt. Als we de grens naderen passeren we al een lange rij met vrachtwagens, en als we uitstappen mogen we meteen in de lange rij voor ons stempeltje om CR uit te gaan.We worden vergezelt in de rij door vele en vele geldwisselaars,wij hebben ons geld al gewisseld in de bus.Nu dus 3 valuta op zak, Colonnesvoor CR, Cordobas voor Nicuragua enUSD voor beide.Na ons eerste stempeltje is het lopen naar de volgende rij, hier worden we vergezeld door mense die de formuliertje verkopen die je in moet vullen als je een kand in/uit wilt, en welke gewoon gratis zijn.Na een kwartier komen we erachter dt we in de verkeerde rij staan, dus op naar de volgende.Nicaragua wil 7 USD pp als je het land in wilt.Daar krijg je als buitenlander dan ook een naast een mooi stempeltje ook nog eens 3 formuliertjes voor,die je later bij land verlaten weer moete inleveren.Dan moeten we uitzoeken welke bus we moeten nemen naar onze bestemming.Er staan veel bussen, en hordes mensen, nou zoek maar eens uit. Het opwaaiende stof, en de hitte helpen niet mee.Het blijkt dat we niet op de goede plek staan,we moeten naar een andere plek.De meeste mensen zijn aardig hulpvarend,ookal is ons Spaans nihil,we komen er meestal wel uit.Dus naar de andere plek.Maar eerst een smal poortje door, waar 2 mannen in uniform van beide kantenmensen erdoor laten, maar eerst 1 USD pp betalen,voor de vormwerpen ze nog even een blik in je paspoort.En dan staat daar de bus diewe moeten hebben.We worden er zo razendsnel ingeloodst,dat als we zitten we nog even zeker willen weten of we in de goede bus zitten.Ja hoor, zegt de jongen, en hij laat ons wel weten wanner we moeten overstappen.Mooi.We kunnen opgelucht ademhalen.Bordjes met eten gaat de bus door en buiten worden nog meer mensen letterlijk de bus ingesleurt,uit de handen van taxichauffeurs.Na ruim 2 uur passeren we het bord met Granada erop, en vragen ons af of de jongen ons niet is vergeten ons te waarschuwen.Maar dan ineens stopt de bus, worden we gewenkt,de bagage wordt er vliegensvlug uitgehaald,een busje van de andere kant wordt tegengehouden en wederom vliegensvlug worden wij en de bagage het andere busje ingeloodst.Dat we al de volle prijs hebben betaald in de andere bus, doet er niet toe, er wordt nog een bijdrage verwacht welke we zonder tegenstribbelen uit handen geven.We worden weer in de beet genomen netjes gezegd, maar ja gelukkig gaat het om kleine bedragen en ze zullen het nodig hebben. Granada We zijn naar Granada gekomen om de mooie koloniale gebouwen te bezichtigen,en die zijn er genoeg.Leuke straatjes met gekleurde huizen.De mooie kathedraal die aan het Parque Centraleligt.De stad is gesticht in 1524 en ligt aan het Lago de Nicaragua,hetzelfde meer als waarin Isla de Ometepe ligt. Jammer van het vele afval dat maar op straat ligt te liggen,vooral in het gebied van de Mercado,de markt,waar wij ons hostel hebben.Een prachtig gebouw met hoge plafonds ,grote deuren en schommelstoelen.Deze vind je trouwens overal naast de vele hangmatten. Een dagje besteden we hier met gewoon rondlopen en foto´s maken.We lopen nog even naar het meer en kopen onderweg een cocosnoot die we leeg drinken.Ook hier vinden we de kleine groene mango´s,die hard zijn en je met zout eet.Aan het einde van de dag verwennen we onszelf met een massage van blinde mensen.Dit is een speciale stichting,ook bekend in Azie,die blinden opleid tot masseurs/masseuzes en zo veel beter betaald krijgen en een beter leven krijgen.We kiezen voor een nek/rug massage enontspannen lopen we de deur weer uit. De volgende dag nemen we een ´chicken bus´(lokale bus)naarVulkaan Mombacho,niet ver van Granada vandaan.Nog steeds actief,enhet hoogste punt meet 1345 m.Dat ligt weer in het zogeheten ´cloud forest´, we zien vele en vele bromelias in de bomen gepaard met boomvarens. We huren een gids met 3 Amerikanen en maken zo een mooie wandeling,langs drie kraters.Op sommige plekken ruik en zie je af en toe een pluimpje rook uit de grond komen.Op de lager gelegen gebieden rondom de vulkaan zijn koffieplantages,waar we een bakje koffie proeven. Als kudde vee worden we weer in de vrachtwagen geloodst met vele andere toeristen,het steile pad omlaag.Wees gerust, er zitten stoeltjes bovenop zodat je kan zitten.En dan weer het busje terug naar Granada.Deze busjes zijn vaak oude schoolbussen uit Canada,en die het nog prima doen hier.Het feit is dat ze pas gaan rijden als hij vol is, en vol is Vol,als sardientjes in een blik.Op een gegeven moment komt er iemand langs die het geld binnen haalt,het gaat om kleine bedragen,voor ons dan. Eindelijk,na 20 emails hebben we een bevestiging van Corcovado NP,dat onze reservering is bevestigd.Het heeft wat moeite gekost maar we hebben het voor elkaar. Isla de Ometepe Busje weer in, taxi in, ferry op.Hier hebben we al een prachig uitzicht op dit apart geschapeneiland. Zoals gezegd,dit eiland is ontstaan door 2 vulkanen temidden van een meer.De hoogste vulkaan heet Concepcion,met zijn 1610 m de hoogste en ook de mooiste,en net als Fuji loopt hij in een mooie kegel.De andere heet Maderas,1394m.Deze zouden we oorspronkelijk beklimmen maar we passen er uiteindelijk voor.Het is aardig heet,en we maken al een pittige wandeling naar een mooie waterval,wat voor ons genoeg is.Een mooie waterval overigens,ondanks dat er niet zo heel veel water vanaf komt,hij is wel hoog,30 plus m.We doen dit samen met een Franse jongen welke we nu al 3 keer tegen het lijf hebben gelopen tijdens CR /nic. ´s Avonds eten we terwijl de zon onder zakt in het meer, samen met enkele van de vele honden-zonder baas-en welke niet veel meer zijn dan een paar botten met een dun laagje vel. We hebben mooi zicht op beide vulkanen,en hebben ook wederom geluk met het weer ,zelfs de top van Concepcion zien we helder.Heel luxieus hebben we een huisje voor onszelf,met uitzicht op zee en prachtige zonsondergang.Het eiland is gelukkig nog niet bedorven door toerisme,het heeft nog een echte authentieke sfeer,iets wat zelden is tegenwoordig.Kleine dorpjes zijn verspreid,waar mensen zelfvoorzienend zijn,hoewel het toerisme een grote bron van inkomsten is. Het is heerlijk rustig hier.Zo nu en dan steekt er een varken of paard de hobbelige kei/zand weg over,mensen te paard of te fiets.Er rijden ook busjes over het eiland dat een oppervlakte heeft van 276 Km2,waarin jehelmaal door elkaar gerammeld wordt vanwege het wegdek.Maar liever zo,dan anders.(geasfalteerde wegen waar teveel gemotoriseerde voertuigen gaan rijden)Onze uitgaansbasissen zijn de plaatsjesMerida en santa Cruz. Tussen de 2 vulkanen baant zich een prachtige rivier,waar we een kajaktocht over maken.Nu is kajakken hard werk,vinden wij althans,je roeit je een gek en soms heb je het idee dat je geen meter vooruitkomt.Vooral niet als je wind tegen hebt.Maar deze keer is het echt de moeite waard.We roeien door een jungle van bomen,lianen,en waterplanten door,zo dicht begroeid dat we een paar keer vast komen te zitten.Absolute stilte behalve het geluid van wegvliegende vogels,die we in grote getale tegenkomen.Zo ook een paar howlermonkeys.(brulapen) De gids hangt nog wat stukken vis op in de hoop dat we wat van de kaaimannen kunnen zien,maar helaas,dat levert niks op.Een prachtige tocht. Tot onze schrik zijn onze benen aardig verbrand blijkt later,deze hadden we niet ingesmeerd.De zon is genadeloos. Zo ook een bacterie die zich in Yvonnes lichaam openbaard midden in de nacht, en de gehele maaltijd er weer doet uitkomen,gepaard met je weet wel wat.Gelukkig blijft het daarbij,en gaat het de volgende dag weer goed... We bekijken ook nog een aantal oude petrogliefen,oftewel rotstekeningen,gemaakt door de oorspronkelijke Niquirano indianen. Zo brengen we dus een paar dagen door hier,en maken dan langzaam weer onze weg van het eiland af.Eerst nog even een paar beelden bewonderen,ook eeuwenoud die naast de kerk in de plaats Altegracia staan.Dan weer een busje waar we nog net op tijd aankomen ,denken we, voor de ferry.Maar om welke reden dan ook, de ferry gaat niet,en moeten we het doen met een ´lancha´, een motorboot,die wat meer schommelt dan de ferry maar zo gaat het ook prima. We zouden het rustig aan doen, dus nu gaan we ook niet verder dan Rivas,dat op een half uurtje rijden van de grens vandaan ligt. De volgende ochtend,na een nacht in een gebouw dat zich hostel noemt,steken we deze weer over, terug naar Costa Rica. Het was een mooie onderbreking, Nicuragua

Costa Rica deel 1

Costa Rica: DEEL 1 : 4/1 t/m 16/1

Weer een nieuw avontuur.Ander klimaat,andere taal,andere cultuur.Ander voedsel,ander vervoer,andere valuta. Dus betekent opniew omschakelen.En dat neemt tijd,energie. San Jose De 4e van januari komen we aan, in de hoofdstad San Jose.We maken een uitzondering door heel luxe met een taxi naar ons hostel te gaan. Het lekkere van de taxi is dat je voor het hostel wordt afgezet, geen uitgezoek,geen bus,geen lopen met de rugzak.De prijs is er dan ook naar, voor de bus waren we hooguit 2 dollar kwijt, nu 20.Ja, met US dollars wordt betaalt,fijn twee soorten valuta:(. Het komt wel even uit, nu we nog geen Colonnes hebben,(costaricaanse munteenheid)en de Scotiabank,die in Canada prima werkte, onze bankpas nu weigert. Het hostel,gerund door een soort van stichting die Vrede en Gerechtigheid promoot,past precies in ons straatje.Na de rumoerige(lees onleefbare) dorms is dit hemel voor ons.´Quiet hours,no alchol&drugs allowed´.Perfect. We verkennen San Jose een beetje, veel tijd steekt in het vinden van een bank die onze rabopas accepteert,wat uiteindelijk lukt,en in het uitzoeken waar we precies gaan beginnen,hoe er te komen. Costa rica is erg ´in´ geworden,het stroomt over van toerisme.Een van de mooiste national parks waar weinig toeristen schijnen te komen,mede door de afgelegen locatie,moet je nu voor reserveren om je tent op te zetten in het park.En dat moet een maand van te voren.Gelukkig hebben we 6 weken hier,dus plannen dat we dat aan het eind gaan doen.

Alejuela en vulkaan Poas Op de 6e(Rene Gefeliciteerd!!!!!!Hiep hiep hoera!!)verlaten we de veilighaven van het hostel,opgezadelt met rugtassen,op naar de bus. De bestemming is Alejuela, en plaats op nog geen uur rijden van San Jose vandaan.Het is even moeilijk om een hostel te vinden.Dit is de uitgaansbasis voor vele die naar de vulkaan Poas gaan,welke wij de volgende ochtend zullen gaan bezoeken. We zijn genoodzaakt een taxi te nemen naar de vulkaan de volgende ochtend,daar de enige bus pas om 1030 aankomt en dan de wolken al het zicht zou belemmeren, volgens LP.Dus zijn we er in alle vroegte,al voor het park opengaat.Maar we zijn niet de enigen, er staat al reeds een rij met auto's te wachten.Maar het is dan ook prachtig,de vulkaan is nog steeds actief en heeft een krater van 1.3 km in doorsnede,waar een meer in ligt en stoom vanaf komt. Daar de enigste bus pas om 1430 weer teruggaat (lekker commercieel gedacht) hangen we wat rond,een beetje lezen enz.Ineens voelen we de picknic tafel waar we aan zitten, trillen en de grond trilt ook lichtjes.Een busje vlakbij staat te schommelen.Een aardbeving!Gelukkig een lichtje, maar een paar dagen later is er een flinke zoals jullie wellicht op het nieuws hebben gehoord,en zijn dan gelukkig ver daar vandaan. Om 11:00 kijken we voor de grap nog even of de vulkaan echt niet meer zichtbaar is en ja hoor, helemaal vol met wolken,niks maar dan ook niks te zien,LP heeft gelijk.

La Fortuna en vulkaan Arenal La Fortuna ligt op ongeveer 3 uur rijden van Alejuela.Het is dringen voor de bus,want wanneer hij aankomt(vanuit SJ) is hij al bijna vol.Het is een nek aan nek race met andere backpackers,die net als ons al in de starthouding staan met hun tassen en berekenen wat de beste kansen zijn waar te gaan staan als de bus arriveert. Het plaatsje is een en al toerisme,iedereen wil het lava zien vloeien van de vulkaan Arenal,de meest actieve van Costa Rica.Helaas is het te bewolkt als wij die avond ervoor gaan kijken,voor 10 usd pp worden we naar het uitzichtpunt gebracht,waar iedereen klaar staat met camera.Af en toe wijken de wolken opzij, maar niet op de goede plaats. Wel zien wevele ‘hummingbirds?' oftewel kooolibri, het kleinste vogeltje ter wereld.Erg mooi maar ook erg moeilijk om een goede foto van te maken!

Monteverde en santa Helena We nemen de onder toeristen bekende ‘jeep-boat-jeep' connectie naar santa Helena, een klein plaastje vlakbij heet NP Monteverde.Je betaalt wat meer dan je met lokaal vervoer zou gaan, maar het bespaard een aantal uren reizen,uitzoeken, en het is een mooie route.Dus stappen we eerst een busje in,en steken dan het Arenal meer over.Ook nu zien we de vulkaan in wolken gehuld.Het laaste stukje met het busje voert ons door een mooi heuvelachtig landschap en rond het middaguur arriveren we in santa Helena.De LP raad een wandeling aan naar een uitzichtspunt,welke we meteen gaan doen.Het blijkt een heel vervelend steile wandeling te zijn,en de hitte maakt dat we ons gek zweten.Maar bovenop waait het aardig en het uitzicht is mooi.Een Tico(naam voor bewoners van Costa Rica) vertelt over de aardbeving,de 2e,waar vele mensen bij zijn omgekomen. Beneden aangekomen lezen we ervan op het internet, vele mails van mensen die ongerust over ons waren en zelfs een oproep van de Ambassde uit Nederland.We hebben geluk gehad. ‘s avonds maken we een nachtwandeling met een gids,een jonge jongen die een behoorlijke kennis van de natuur heeft.We zien vanalles,agoutis(familie van de rat),ragoons(wasbeer) grijze vos,een piepklein kikkertje,een tarantula,maar het bijzonderste..... een Boa constrictor!!Verstopt in een bananenplant,(het reservaat was vroeger bebouwd)was wel heel bijzonder om te zien.

De volgende dag gaan we naar het eigenlijke Monteverde NP.Ook hier zijn we er vroeg bij, maar net als vele anderen...Toch hebben we geluk,we hebben een rustig pad uitgezocht en zo zien we een Coati,een tropische variant van de raccoon.Hij is er mak en totaal niet bang voor ons.Ook vele mooie vogels en het bos op zichzelf natuurlijk.Het wordt ookwel genoemd ‘cloud forest',daar het merendeel in de wolken ligt. Op de weg terug naar S Helena brengen we een bezoek aan een waterval.eerst moeten we een zogenaamde intree betalen ,iemand heeft een loketje gebouwd en vraagt 5 dollar.Dat dachten we niet, en draaien ons weer om,maar dan blijkt dat we mogen afdingen,dat doen we dan ook.Maar al met al de moeite waard. Naast Monteverde heb je het veel minder bezochte santa Helena reservaat, waar we de dag erna toegaan.Hier komen ‘slechts' 100 bezoekers per dag gemiddeld,waar in Monteverde dgelijks 500 mensen het park binnentreden.Toch is maar een klein gedeelte van de parken opgesteld voor publiek,en gelukkig maar!

Peninsula de Nicoya Costa Rica is maar een klein stukje groter dan Nederland,toch neemt het 8 uur reizen inbeslag om van Monte Verde naar Montezuma te komen.(hemelsbreed 80km) Dat komt oa omdat Montezuma op een schiereiland ligt, en dus na een busrit- die om 4:30 begint-, we een ferryrit maken en daarna nog eens een busrit. Je begrijpt dus wel dat we aarig afgepeigert aankomen,met een zweetlaagje op ons lichaam,ondanks dat het aan de zee ligt totaal geen briesje.We stappen meteen op ons gewilde hostel af,maar helaas deze blijkt Vol.Zo ook de volgende en de volgende daarna.De prijzen worden hoger en hoger.Zonder blikken of blozen worden er prijzen genoemd van 70 usd en meer.Maar aanhouder winnen en vinden een stekje.Dit blijkt later niet zo'n goed stekje,het bed valt bijna uit elkaar en de matras is zo flinterdun dat je de planken erdoorheen voelt,en het gat dat tussen een paar planken inzit.Een medewerkster verlegt een plankje waarmee dus ook het probleem wordt verlegd.Maar toch brengen we er de nacht door,en checken de volgende ochtend in bij onze eerste keus,een perfect hostel, waar je eigenlijk niet meer wegwilt.Er hangt een prima sfeer,een houten huis met houten cabines midden in het groen,waar aapjes tussen door slingeren(en je ‘s ochtende wakker brullen)Hier zien we ook ons eerste stinkdier. Montezuma is een heaven voor hippies en backpackers die eruit willen zien als hippies.Een klein plaatsje,wat eigenlijk alleen bestaat uit hostels,hotels,restaurants ed.Wat het leuk maakt is het mooie strand,waar het pal aan ligt. En daar maken we een mooie wandeling over,zien vele mooie vogels waaronder spechten,bearded herron ,apen en een mooie iguana.Af en toe een duik in de warme Altantische oceaan.

Helaas moeten we in de vroege ochtend een telefoontje plegen met de Rabobank.Waarom?Een paar dagen geleden wilden we pinnen in Monte Verde, we voerden pincode en desgewenst bedrag in.Maar er kwam geen geld uit,slechts een melding in het Spaans,dat er een miscommunicatie platsvond.Later,als we het rekeningoverzicht nakijken,blijkt tot onze grote schrik,dat toch het volledige bedrag is afgeschreven!!Help! Dat de Rabobank de Beste bank van Nederland is, blijkt wel aan het feit dat binnen 3 dagen het bedrag weer is teruggestort,terwijl de aardige mevrouw aan de telefoon zei dat het wel een tijd kon duren.Gelukkig maar,het leverde wederom veel stress op. Wat ook veel tijd en stress oplevert,is het boeken van een campeer plekje in het NP Corcovado,waar we graag willen. Alllereerst moet je al een maandvan te voren beginnen.Dan moet je van de website een formulier invullen,dan kijg je een nota toegemaild.Deze moet je uitprinten,daarmee naar de bank.Deze betalen,voor een bep. datum,dan krijg je een bonnetje en deze moet weer gefaxed of gemaild naar het park.Dan sturen zij weer een bevestigings bericht.... Dus tussen al deze regelzaken door, brengen we een bezoek aan het nabij gelegen park Cabo Blanco, dat dankzij een Zweeds/Deens stel nog bestaat.Het was bijna allemaal omgekapt voor landbouw,als zij er geen stokje voor hadden gestoken,waarvan de een met zijn leven ervoor heeft moeten betalen.. Het is een droog tropisch regenwoud,met een pad dat na 2.5 uur lopen uitkomt op de zee.We komen onderweg een grote groep Coatis tegen,en zien een prachtige specht met een rode kop. Liberia en naar de grens Op de 15e verlaten we de hippie strandplek,om 0530 vertrekt de eerste bus terug naar de ferry,waarna we op een bus naar Liberia stappen,ons uitgangspunt naar de grens met Nicaragua.We blijven hier een nachtje,om orde op zaken te stellen en uit te rusten.In het hostel is de baas een aantal backpackers aan het helpen, hun tas met paspoorten en camera is gestolen in een park en hij helpt ze met vertalen ed.Even later vertelt hij nog meer ‘leuke' verhalen over fraude met creditkaarten en drugshandel in een hostel dat nu opgedoekt is.Fijn.Ja, onze tassen zijn continue aan onze zijde,dag en nacht.Geen seconde verliezen we ze uit onze ogen, het zijn als kleine kinderen die je in de gaten moet houden.Inmiddels zijn we er aan gewend, en weten niet beter. Eeen goede nachtrust hebben we toch,en die hebben we nodig voor de volgende dag,want dan gaan we de grens over!Costa Rica tot ziens! (wordt vervolgd!)

USA- Miami

USA:Miami:1/1 t/m 4/1 2009

Oorspronkelijk waren we hier voor een korte overstap van 1 nacht, nu door onszelf verleng met 2 nachten.Miami Beach.Als je van´gezien willenworden´houd,shoppen in wagelijk dure winkels,partyen houd,party gangers,drinken,op het strand liggen, drinken,je mede dorm gasten wakker wilt houden gedurende de gehele nacht,moet je hier absoluut komen!!!! Wij dus niet, en we waren dan ook blij dat we hier weer weg gingen.We zullen er niet teveel over uit wijden, maar het hostel was de meest vreselijke hostel sinds onze inmiddels 9 maanden reizen... Even aan het strand liggen was lekker, de warmte heerlijk,maar dan waren we ook wel uitgekeken.Een kleine botanische tuin, en een heel indrukwekkend Joods herdenkings Monument over de 2e wereldoorlog was het enige wat we hier´gedaan´hebben.ook vonden een leuk klien Spaans straatje waardoor je je even in Europa waant. Op de 4e maken we onze weg weer naar het vliegveld.We zijn er weer ruim op tijd, het blijkt ook nu weer nodig.Lange rijen bij America Airlines,vele zuchtende mensen.Het personeel achter de incheckbalie´s schijnen ook niet veel zin meer in hun werk te hebben. Bij de veiligheidscontrole staat een nog langere rij.Maar wij hebben ´geluk´,wij backpackers worden er weer eens uitgelicht!We moeten onze spullen in een rode bak doen ipv de bruine die iedereen gebruikt, en mogen vooraan ineen rij.De tas en schoenen worden gecheckt voor drugs en voor we het weten zijn we er vliegensvlug doorheen. En om 0930 stappen we voor de 32e keer tijdens onze reis een vliegtuig in.....

USA- New York

USA:New York City; 28/12/08 t/m 1/1/09

New York City, voormalig New Amsterdam! Ja, met trots kunnen wij vermelden aan degenen die dat nog niet wisten(schaam je) dat dit stukje als eerst is gekocht door De Nederlanders van de aboriginals!Ergens in het jaar 1600, voor een paar duiten.Na 40 jaar hebben ze het uit ahnden gegeven aan de Britten,hoe stom kan je zijn. Rond het middaguur arriveren we en via de airtrain,2 metro´s en een blokje lopen arriveren we in de Big city.Het ziet eruit zoals we het verwacht hadden, en het klinkt cliche maar zoals je het ziet op de tv.We checken eerst in bij het kolossale hostel,waar je eerst verdwaalt voor je je weg vind. Dan op naar times Square,waar we een tour boeken om alle sights van NY in ons op te nemen.Daarmee starten we de volgende dag al,het is wat frisjes hoog op de open bus, maar zo is het goed fotos nemen en we voelen onsdoor en doortoerist.De meeste sights zijn te vinden in Manhattan,uiteraard steekt het Empire State building overal bovenuit.Om hier op te komen stata een rij van 3 uur, wij kiezen daarom later het Rockefeller plaza uit en binnen een uur staan we aan de top, en wat hebben we een geluk met het weer, het is helder dus het goed uitzicht.Een must is natuurlijk een bezoek aan Ground Zero,waar de voormalige twin towers stonden.De plek zelf is eigenlijk niet zo indrukwekkend,een grote bouwplaats.Maar zeker indrukwekkend is het kleine kerkje wat volhangt met memorials, vooral aan oade vele dappere brandweerlieden die verongelukt zijn.Inmiddels ook een soort van museum-gallerie gericht hieraan waar we ook een bezoekje aan brengen.Dan het nabijgelegen aan zee,Battery park,om even uit te waaien.We vinden nog een zuil/ monument over de Nederlandse aanwezigheid in het verleden. Het is druk op de enormeBrooklyn Bridge, welke Manhattan verbind met Brooklyn,(voormalig Breukelen!!)maar het geeft een mooi uitzicht over de stad. En zo lopen we naar Wall Street,op de foto voor .... Met de beboekte tour kregen we ook een gratis intree bewijs voor het Museum History of New York, erg intressant en leuk om te zien vooral daar de Nederlanders erbij betrokken waren. Zo ook een grati bootrit, welke ons gedurende een 2 uur durende rit langs hetVrijheidsbeeld brengt.En dan gaat de zon zonder en zien we NY bij avond, de zon kleurt de lucht mooi rood en hoe koud het ook is,we genieten volop. Het Central park is nog groter dan we dachten,uren kan je hier rondwandelen wat we dan ook doen op oudejaarsdag,bij een goot meer in het park heb je mooi uitzicht op de stad.Patrick neemt een hotdog hier.Om 1700 die dag gaan we in de rij staan bij de grootste kathedraal van de wereld, de St Johs Divine ,waar we een peace concert bijwonen wat prachtig klinkt.Mensen uit Afrika, een Islamitisch persoon en afgezanten uit Tibet doen hun woordje.Multicultureel, net als de stad zelf.Op het eind gaan alle lichten uit en brand iedereen zijn kaarsje,een prachtig en ontroerend gezicht,vooral in de wereld van de nu met al zijn onnodigeoorlog. op Times Square hebben zich inmiddels meer dan een miljoen mensen verzameld, waarvan vele en vele er al stonden s ochtends vroeg.Ook wij hadden het plan om hier te staan, wanneer de klok 12 uur slaat.Maar we hebben het uit ons hoofd gezet,veels te veel mensen en we zouden er uren moeten staan hutje mutje.Velen zijn zo gek en dragen luiers(geen grapje)om dat je niet meernaar de wc kan.En dat alles om de bal te zien zakken.Dat zien we heeltoevallig al eerder op de dag, als de oefening hiervan plaatsvind. Nee, wij staan om middernacht in Central Park, en zien het prachtige vuurwerk wat de lucht invliegt, en daarmee het nieuwe jaar inluidt.Gelukkig nieuw jaar iedereen! Op nieuwjaarsdag brengen we voor ons vertrek aan bezoek aan Brooklyn zelf, kort, maar genoeg om een mooie Arc te zien het het ProspectPark. Nog vele andere gebouwen en dingen hebben we gezien in NY, teveel om op te noemen het waren 4 volle dagen.Moe maar voldaan, gaan we naar het vliegveld, waar we ruim2 uur voor ons vertrek van de vlucht aankomen.Normaal 1 uur, maar we voelden al aan dat we problemen zouden krijgen met onze tickets,die verandert waren door American Airlines zelf.En aangezien onze worldtickets nog ouderwetse papieren tickets zijn, maakte dat het nog ingewikkelder was.Gecombineerd met een lange rij, maakte het dat we de laatsten waren die het vliegtuig binnenstapten, nog net op tijd.

Canada deel 2

Canada deel 2: Quebec, Ontario en Nova Scotia Quebec .

Bij de douane worden we warm onthaald.Maar niet heus.Zonder begroeting,vraagt een vrouwelijke beamte met koele ogen, ons het hemd van het lijf.Eerst pinnig wijst ze op het feit dat ewr maar 1 handtekening op het formuliertje staat, dat je moet invullen dat je geen wapens en drugs en andere rare dingen bij je hebt.Voorheen was 1 handtekening voldoende, maar nu waren er schijnbaar 2 nodig.En dan,met een ijskoude blik;' How many luggage do you have'. 'why do you come to Canada'.'why do you travel'. Weer:how many luggage do you have'. En : 'When was the last time you were in Canada',dit keer specifiek yvonne aankijkend.Ik denk aan mijn vroeger kinderjaren, toen we met de familie mijn tante opzochten..Ik antwoord,' a long long time ago'. Eigenlijk weet ik niet eens meer hoe oud ik was.Maar wat doet het er ook toe.De beambtebladert met een nog vreemdere blik mijn paspoort door. Oeps shit, ze bedoelt natuurlijkhet recente bezoek aan Canada!Sorry!Ik herstel mijn fout.Te laat. 'How can you forget you were there last week?' 'strange'.'What did you do there?'. Patrick blijft koel en vertelt braaf wat we hebben gezien en gedaan.Maar de beambte is niet blij, en dat was ze al niet. 'I hope is don't make a mistake,by letting you in'zegt ze, terwijl ze onze paspoorten stempelt.En daarmee worden we welkom geheten in het oostelijk Canada.' next!' wordt er geroepen.

Montreal is gehuld in een witte laag sneew. En nu is het menes met de kou.Temperaturen van onder de -10 overdag tijsteren deze mooie stad.Mooi, is het oude gedeelte van Montreal, waar veel oude gebouwen te zien zijn.In de sneeuw zien ze er nog mooier uit, zeker met de strakblauwe lucht en het zonnetje erbij.De takken van de bomen zijn gehuld in een ijslaag welke de gehele dag erop blijft zitten zo koud is het.Gewapend met fototoestel en met muts,handschoenen en de heleratteplangaan we vanuit ons fijne hostel op pad om een paar mooie fotos te schieten. We hebben het gevoel dat we in Frankrijk zijn, zo europees ziet het eruit, maar ook, de taal.Een en al Frans wordt er hier gesproken.Hoewel iedereen wel engels kan, wordt je eerst aangesproken met Frans. De Notre Dame basiliek is prachtig van binnen!We krijgen een gratis rondleiding voor onze 5 dollar intree en worden zo weer wat wijzer.Al vergeten we de feitjes ed, vergeten hoe mooi hij is doen we niet! Aan het einde van de middag wanneer de zon onder is het het nog kouder aanvoelt, duiken we weer het Imax in.Dit keer gaat het over de prachtige zeeen van zuidoost Afrika.Maar als we buiten komen duiken we diep in onze jassen de kou is ongenadelijk.Toch maken we nog een paar fototjes bij donker, de gebouwen zijn prachtig verlicht en er hangt een mooie sfeer zo met de sneeuw en kerstversiering overal.We hebben een echt ‘kerstgevoel'.

Ontario Toronto De dag erna is een dag in bus. Naar Toronto.Een medewerkster van het hostel waarschuwd dat het een saaie stad is. Dat zullen wezelf wel even zien.Waar we trouwens voor komen zijn de Niagara watervallen. Aan het eind van de middag komen we aan, dus na een prima maaltijd in het hostel is het internetten en dan naar bed. Een dagje niks doen na een lange busrit is een goed idee.En Patricks dure Merrel schoenen zijn aan vervanging toe, de gaten zitten er letterlijk in.En met deze kou is het dus helemaal een goed idee om nieuwe te kopen.Hier in Canada zijn de prijzen mooi voor goede schoenen. Wel gaan we nog even de communicatie toren op, met zijn 553 m was het de hoogste toren ter wereld tot 2007. Het centrum van Toronto is een grote mix van hoge kantoor/flatgebouwen,waardoor de er vele windtunnels gevormd worden, de wind guurt je om de oren.Voor winkelen kan je hier goed terecht maar het heeft absoluut geen sfeer zoals we inMontreal tegenkwamen. Vlakbij het hostel staat een mooie cathedraal omringd dooreen klein beetje groen dat nog gespaard is gebeleven, welke huis geeft aan vele eekhoorntjes.Daar ze gevoerd worden zijn ze aardig tam en kunnen we ze goed van dichtbij bekijken. Aan het eind van de dag wordt het merkzaam kouder en begint het te sneeuwen.Op het weerbericht vertelt de weervrouw met een lacherige stem dat er een sneewstorm op komst is en dat vrijdag een ‘You're going nowhere' dag wordt.

Niagara Watervallen. Tja, met Patrick als watervallen- gek is het moeilijk om deze inmense watervallen over te slaan.En we zijn er nu toch vlakbij, het is 2 uurtjes met de bus vanaf Toronto. Het is erg rustig deze tijd van het jaar, maar dan ook erg koud.Niet zo koud dat de waterval gedeeltelijk bevreoren is, er hangen slechts een paar ijspegels.We lopen door een tunnel onder de watervallen door.De watervallen bestaan eigenlijk uit 2 delen, de Amerikaanse en de Canadese, welke laatstgenoemde de grootste zijn.Vlakbij is een toren waarvan je een mooi uitzicht hebt, en wanneer het donker is geworden krijgen de watervallen allerlei gekleurde lampen op zich gericht.Prachtig. Dan is het tijd om weer richting Toronto te gaan, dus op naar de bus.Deze laat op zich wachten, de meneer achter het loket zegt dat de bus al lang is vertrokken.Kan niet, zeggen we, we waren op tijd en zo ook een andere passagier.Oh, dan dan zal hij wel bij de grens zijn opgehouden, want hij komt uit NY. Fijn. Ruim drie kwartier later komt de bus dan eindelijk aan.De busreizen zijnduur in Canada, Greyhound en Couch Canada zijn beide prive maatschappijen en vragen hoge prijzen voor een rit.Een auto huren is goedkoper.Dat zou toch niet zo moeten zijn.' Company decision', zegt de mevrouw die de maatschappijen vertegenwoordigt.'Again, company decision', antwoordt ze op de vraag waarom de ene rit goedkoper is als je het kaartje van tevoren haalt, en de andere niet.het publiek isook niet zo blij met de nieuwe regel die Greyhound gaat invoeren dat je geen handbagage meer mag meenemen in d ebus-tenzij je betaalt-. Afijn, laat in de avond komen we weer terug in Toronto.Het was de moeite waard.

Ontario De ' going -nowhere-day' is aangebroken. Vrijdag.Wij willen naar Ottawa en het gaat prima.Er ligt wat sneeuw, aardig wat maar alles gaat gewoon door. Ze zijn natuurlijk wel wat gewend hier.En zo staan we ‘ s ochtends vroeg in de rij voor de bus, welke wederom op zich laat wachten.

Ottawa De hoofdstad van Canada!En een mooie hoofdstad.Maar, we brengen welde nacht door in de cel. ....??.... Er is een oude gevangenis welke gedeeltelijk is omgebouwd tot een hostel,en wij slapen daar een nachtje in.Een leuke ervaring, op deze manier! Wat het meeste aantrekkingskracht heeft in Ottawa is het parlementsgebouw.Een inmens groot gevaarte met een prachtige uitstraling.De volgende dag maken we onze ronde eromheen.Het heeft hier ook flink gesneeuwd maar zo ziet het er nog mooier uit,vinden wij althans.Het bestaat uit meerdere gebouwen in gotische stijl en stamt uit de19e eeuw.Terwijl we onze ronde doen ontdekken we aan de achterkant een buitenopvang voor zwerfkatten.Twee dikke katers zitten gezellig op een bankje, terwijl tientallen eekhoorntjes zich te barsten eten aan de kattenbrokjes. Het is tijd om onszelf op te warmen en besluiten een tour te nemen binnenin het gebouw.Alsof je een vliegtuig ingaat, wordt alles gescand en moet je door een poortje.Patrick schijnt op de een of andere manier zijn zaklamp in de rugtas en wordt uit de tas gehaald en er weer in gedaan. De rondleiding geleid door een student politiek laat ons oa de debatkamers zien,de ontvangsthal voor de journalisten.En de prachtige bibliotheek,die helaas was afgebrand een tijd geleden door een sigaret,maar tot op detail is heropgebouwd.Helaas mogen we geen fotos van deze maken. ‘s Avonds maken we onze weg naar de Art Gallery,via een goede tip wisten we dat deze op donderdag avond Gratis was.Een grote collectie kunst, waaronder met trots te zine zijn werken van oa Rembrandt, van Gogh en vele andere bekendheden. Op de weg terug naar ons hostel maken we nog wat foto's van het parlement, welke geheel versierd is met kerstverlichting.Het blijkt wederom , dat dit seizoen om Canada te bezoeken helemaal nog niet zo gek is! Het Rideau kanaal, dat door Ottawa heen leidt, en deel is van de werelderfgoedlijst, vanwege zijn sluizensysteem,was gebouwd,maar niet gebruikt, voor defentie. Helaas was er maar voor 1 nacht plek in de gevangenis, dus onze 2e en laatste nacht in de hoofdstad brengen we door in een knusse backpackers niet ver ervandaan. Een rode kater heet ons welkom op de ondergesneewde veranda,beter kan het niet.Het woord ´knus´ veranderd snel in Vol,want het woonhuis blijkt teveel backpackertjes te herbergen,hetgeen bij iedereen de nodige irritatie met zich meebrengt, vooral in het krappe keukentje waar iedereen met zijn of haar zijn kookkunsten te koop wil lopen.

Quebec Montreal Weer terug op ons oude stekje in Montreal, als overbrugging naar ons bezoek aan tante Johanna, in Nova Scotia,waar we de kerst zullen doorbrengen. Het is gelukkig mooi weer op zaterdag,de 20e,wanneer we de Mont-Royal bezoeken.Het is wel ijzig koud wanneer we de treden van de berg, of moeten we zeggen heuvel,opgaan.Ondanks thirt,trui,jas,mutsen,handschoenen,sjaal,2 paar sokken, therma ondergoed,bevriezenen handen en voeten.Het is die dag dan ook -16,gevoelstemp van maar liefst -25. Onderweg, in een dikke laag sneew, die we weer vele eekhoorntjes, ook een soort wezel,en de prachtigste vogeltjes,waaronder een geheel rode,die je zou verwachten in een tropisch regenwoud. Bovenop de berg aangekomen hebben we een mooi uitzicht over de stad, (een uitzicht dat we de volgende dag niet zouden hebben gehad, blijkt later).Het is tijd om handen en voeten te warmen in een gebouwtje dat warme chocomel ed verstrekt aan de vele wandelaars en langlaufers in het gebied.Tijdens de afdaling zien we vele mensen plezier hebben in de sneew,sleen,schaatsen,skien,ect. We sluiten de dag af met een kort bezoek aan het planetarium, onderweg zien we de mooie basiliek waar een dienst bezig is.Een franse stem galmt door deze mooie ruimte.

Het weer maakt dat je af en toe ook binnen dingen moet doen, zo zijn we genoodzaakt een bezoek te bregen aan de bioscoop.De film Milk maakt grote indruk en blijft lang bij ons.Aanrader! Zondag is een dag vol sneeuw.Het sneewt aan een stuk door.Maar patrick heeft nog iets op zijn verlanglijstje staan, de olympische toren.We kunnen hem nog net onderscheiden in de hevigesneeuwval,de aparte schuine vorm vormt het uitzichtspunt boven het stadium. Om 1845 vertrekt dan eindelijk onze trein naar halifax,Nova Scotia.

Nova Scotia Canada heeft geen systeem van vaste zitplaatsen.Hierdoor staat er een lange rij met mensen voor de trein te wachten.De eersten staan er al ruim een uur van te voren.Vanwege het weer(sneewstormen) vertrekt de trein, bomvol,een uur later dan verwacht.We mogen tegenover elkaar zitten en zo beginnen we aan de 21 urige rit die later nog langer uit blijkt te pakken.We hebben zitplaatsen, de slaapplaatsen waren al volgeboekt en bovendien waren ze toch te prijzig voor ons backpacker budget.Van slapen komt er dus niet veel, maar dat halen we later ruimschoots in.In de ochtend horen we dat er 3 uur vertreging zal zijn,en weten we dat we dud onze aansluiting op de bus zullen missen.Onderweg zien we sneeuw,sneeuw en nog eens sneeuw.We krijgen een gratis maaltijd en koffie voor de verteging.We ontmoeten een aarig meisje die tegenover het gangpad zit en met haar mobieltje bellen we tante Johanna,waar we oorspronkelijk rond2130 zouden arriveren.We spreken af dat we in Halifax blijven, waar neef Greg woont en die zal ons ook ophalen.

Yvonne heeft haar neef sinds 24 jaar (!)niet gezien,dus het is evenzoeken bij aankomst wiehet zou kunnen zijn.Weblijven voor 2 nachten bij Greg die ons goed verzorgd en zo kunnen we ookHalifax nog even bekijken.Het is alleen ook hier schreeuwend kouddus zo af en toe naar binnen om op te warmen. Op de dag voor kerst maken we samen met Greg onze weg naar Waterville,in ´the Valley´wat op zo´n 1.5 uur rijden van Halifax vandaan ligt.Het sneeuwt inmiddels wer, de wegen zijn glad maar we komen zonder ongelukken aan.Onderweg maken we nog een stop bij Just Us koffie,waar nicht Valerie werkt, een fairtrade koffiebedrijf,Canda´s eerste!Zie voor meer info http://www.justuscoffee.com/ En zo komen we aan bij het huis van Johanna en Anton,voorafgaand aan een lange oprit,omgeven door heel veel ruimte.Op het erf staat het pasgebouwde huis van Valerie,die daar woont met haar partner Greg en dochtertje Leila, en verderop de schuur met ruim 300 stuks vee.Wat ene rust en ruimte hier! We hebben een paar mooie dagen, koud maar zonnig helder weer.We gaan naar diverse uitzichtspunten,en brengen eenbezoek aande kust.Een harde en ijskoude wind maakt dat we hier niet al te lang blijven staan, een frisse neus is gauw gehaald. Met de kerst ontmoeten we ok Andrew, de oudste zoon, met zijn vrouw Theresa en hun tweeling.En zo ook een broer van Anton en zijn vrouw. We worden verwend met lekker eten en gennieten van onze eigen kamer,een genoet na het slapen in dorms. Op zaterdag na de kerst brengt Johanna ons naar de luchthaven na een korte stop bij een Nederlandse winkel,waar we hagelslag en ontbijtkoek halen,hmmm.Onze vlucht zou om 2045 gaan maar uiteindelijk vertrekken we pas om 2300, wederom vanwege het weer.

Het is een grote uitdaging en gok om met de winter en tijdens kerstdagen naar canada te gaan, maar we hebben het gered!Een groot apparaat spijt nog even wat ijsvrijhouder over het vliegtuig heen en gaan we eindelijk de lucht in.

Quebec, Montreal Vanaf de luchthaven nemen we weer de shuttle bus naar het busstaion, om vandaar de metro te nemen naar het hostel.Maar de chauffeur die devorige keer niet zo aardig was, maakt nu een uitzondering om ons er eerder uit te zetten waardoor de op loopafstand van het hostel komen.´Liettle tiep´vraagt hij in zijn frans engels, dat kan die vergeten. Zo checken we pas tegen tweeen in de nacht in bij het hostel,waar we voor een paar uurtjes in ene 12 beddige dorm liggen.Om 0600 checken we alweer uit,lopen anar de metro, metro naar het bussation, shuttlebus naar de luchthaven,naar het vliegveld.Al met al een heel gedoe.Dit keer vingerafdrukken van al onze 10vingersnaast de gebruikelijke foto bij de douane.New York wacht op ons

USA- Dallas

USA: Dallas,11 op 12 december.Een overstap.

Voor hetinchecken voor de USA is een speciale afdeling,hier wordt grondig alles doorgenomen.Verschillende formulieren ingevuld en iedereen moet zijn schoenen uit doen.Het is maar goed dat je 2 uur van te voren aanwezig moet zijn voor de vlucht, want je hebt je tijd nodig om alles te doorlopen.Met 6 man wordt gekeken op de monitor die onze grote rugtassen scant.'Do you have any fruit or vegatables with you?' Nee, dat hebben we niet, zo langzamerhand weten we wel wat niet mee mag aan boord.Geen etenswaar,vloeistoffen, nagelschaartjes,daarvan zijn weer al heel wat kwijtgeraakt. 'Are you sure u don't have any fruit or vegetables with you?' 'Yes, we are sure'. Later als we alles achter de rug hebben en voor de gate iets uit de tas willen halen, zien we tot verassing dat er toch nog een appel in zat van het ontbijt....We peuzelen hem lekker op,American airlines is krenterig, er wordt alleen drinken aangeboden.De vlucht is mooi, we krijgen de vreemdste landschappen onder ons te zien,althans zo lijkt het vanuit de lucht. We hebben niet veel tijd in Dallas om iets te zien, komen s'middags aan en moeten de volgende dag alweer weg.Toch gaan we nog even naar de plek, of de buurt, waar president JF Kennedy is doodgeschoten in 1963.Een groots monument dat we persoonlijk nou niet om naar huis te schrijven vinden,is bij het museum te vinden dat aan hem gewijd is.Helaas al dicht. De dieseltrein is collosaal,een grote reus.

Op de terugweg worden we vergezeld door 2 lokale mannen,eenblanke en de ander een kruising van Will Smit en Samuel E Jackson.En met een echt Texaans accent( Dallas ligt in Texas)en dronken kop raken ze met ons aan de praat.Het is alsof we in een filmset zitten. Helaaswaren dit ookmensen zonder thuis.

Ons onderkomen voor de nacht is weer eens exeptioneel.We hadden het al vooruit geboekt, via de beroemde website Hostelworld.Het is in een gewone woonwijk,waarvan op elke hoek een kerkgenootschap is.We lopen er aan voorbij, het blijkt een gewoon woonhuis te zijn en de letters Backpackers zijn voor een groot deel afgebladderd.Er hangt een briefje bij de voordeur dat je maar achterom moet lopen en maar moet hopen dat er iemand opendoet. Dat doen we maar er doet niemand open,er blijkt nog een achterdeur te zijn en deze staat wijd open.Het is romellig binnen maar er is geen mens.We besluiten met de telefoon binnen te bellen naar de eigenaar, die antwoord dat hij vanavond wel aankomt, ja negen uur is goed. Na ons bezoekje aan het Kennedy monument en gegeten te hebben komen we terug.Inmiddels een aantal andere backpackers.De eigenaar is er niet om 9 uur, en we zijn eigenlijk wel een beetje moe nadat we ‘s ochtends om 5 uur open waren en uit Vancouver vertrokken zijn.De bedden zijn nog niet opgemaakt en kunnen geen linnen vinden.Tegen tienen is hij er nog niet.Weer bellen.Eindelijk ,half elf geweest, komt er iemand binnen 'i know i'm late, but at least i'm there'. Vooruit dan maar. Even later zitten we toch gezellig met hem te babbelen, hij blijkt een Bulgaar te zijn, en zo praten we over bulgarije, onze eerste vakantiebestemming samen.En dan geeft hij ons linnen en er moet nog even een matras worden gepakt maar dan liggen we ook en binnen een paar min vallen we in een diepe slaap.

Om 1230 de volgende dag zijn we alweer aan het inchecken voor onze volgende vlucht, naar Montreal.We eten een echt Amerikaans ontbijt aan de overkant van het hostel.Gebakken eieren met bacon die zo vet en hardis dat je het door midden kan breken,gepaard met een bakje met ‘grit' erin, wat het precies is weten we op heden nog niet, en een glas jus orange met uiteraard een dikke laag ijsblokjes.Maar goed, alles beter dan Mc D, die op elke hoek van elke straat van elke land vertegenwoordigd blijkt te zijn.(als je het boek nog niet gelezen hebt, lees het dan:'Fastfood nation' , en je gaat nooit meer naar een fastfood resataurant,als je er al heen ging) We vliegen weer met American airlines,dus weer schoenen uit en dit keer worden we er ook nog eens uitgepikt om gefouilleerd te worden en tassen worden persoonlijk nagekeken.(dit keer echt geen fruit erin). Dat was onze eerste aanraking met het Amerika.

Canada deel 1

Canada: 1/12 t/m 28/12

Canada-deel 1: Britisch Columbia Vancouver eiland:

Zo lopen we in korte broek en tshirt in Azie en zo lopen we in de kou en sneew van Canada.Canada heeft een oppervlakte vlakte van maar liefst bijna 10 miljoen km2. In onze eerste week bezoeken we Vancouver eiland, dat bijna net zo groot is als Nederland.Het ligt in de staat Britisch Columbia, vlakbij Vancouver,waar we op 1 december zijn aangekomen..In Canada moeten we ons horloge verzetten, de klok is achteruit gegaan en het betekent dat we op maandagmiddag in Japan zijn vertrokken, 8 uur in het vliegtuig gezeten hebben en op maandagochtend in Vancouver aankomen...Een hele nacht overgeslagen dus.Maar we halen het ruimschoots weer in later.Canada is een prachtig land.Ook in de winter. Bij aankomst in Canada worden we goed ondervraagd bij de douane.Vragen als 'where do you want to go and how are you gonna get there;whats the status of you family here;how are you gonna support yourself', worden gevraagd door een grote stevige Canadees met kogelvrij vest aan.We beatwoorden alles correct, wat belangrijk is, dat merken we namelijk later in onze reis door dit land. We rijden meteen naar Victoria,de grootste stad op Vancouver eiland.Het weer is grauw, regenachtig en koud. De volgende ochtend maken we onze weg naar het prachtige Pacific Rim National Park.Eennaaldbosvermengdmet gematigd regenwoud kruist aan het uitgestrekt stuk strand.Op een enkeling na zijn we de enigen.De beren zijn nu aan hun winterslaap toe,hoewel er nog een enkele wordt gespot,zo ook wolven.Maar de zomer is de beste tijd om de beren te spotten,er zijn speciale tours net zoals whalewatching.We komen zeker een keer terug.Toch komen we later nog voor een verassing te staan. Onderweg trouwens,ruiken we allebei een heel vieze rottende lucht.Patrick zegt dat hij onschuldig is,zo ook Yvonne.We stoppen aan de kant bij een rivier en zien dan wat de oorzaak is: honderden of zeg maar duizenden dode zalmen.In de herfst is de zalmentrek en deze rottende lijken zjn het resultaat van degenen die het niet gered hebben.Maar het is weer voer voor de vele vogels en beestjes die in het water leven.Maar de geur is niet om te harden. Er is nog een heel mooi bos, het Strathcona park.Het ligt precies in het midden van het eiland.Onderweg zien we vele mooie meren omringd door naalbomen die weer gehuld zijn in mist.De weerspiegelingen in het water zijn werkelijk verbazingwekkend mooi.Af en toe regent het zachtjes.Frisser kan het niet,we ademen de heerlijkezuurstof diep in.Ook zien we weer vele indrukwekkende watervallen. We verblijven zo een aantal dagen op het eiland, heerlijk om in de prachtige natuur te zijn.Geen beren en walvissen maar dit is wel het seizoen voor de grootse Bald Headed eagle.Een adelaar met een prachtig witte kop,een spanwijdte van wel rond de 2m,en dit is het seizoen om ze goed te zien. Op 5 december heeft Sinterklaas toch ook schijnbaar een cadeautje voor ons.Geheel onverwachts steekt er een bruine beer over, op de snelweg!We kunnen onze ogen niet geloven...Een vreemde plek om een beer te zien. Squamish en Whistler Op de 6e maken we weer de oversteek met de grote boot naar het vasteland, naar Noord Vancouver dit keer.Vanuit daar kunnen we heel gemakkelijk de kustweg op naar Squamish, een leuk klein dorpje op weg naar Het ski gebied,waar in 2010 de winterspelen worden gehouden. We maken een wandeling rondom wat meren en de volgende dag besluiten we onszelf eens wat echtebeweging te geven en gaan we naar Garibaldi NP.Hier klimmen we zo'n 800m.Het zijn korte dagen,het is laat licht en gauw donker, na 1600 begint het al te schemeren.Dus het is vroeg dag en zo staan we al om 0800 aan het begin van de wandeling.Het regent behoorlijk maar onder de bomen gaat het best.Het is alleen maar klimmen geblazen,wat veel gezucht en gekreun oplevert.En dan zien we langzaam klein stukjes wit tussen de groene omgeving:sneew!We zien een mooi uitzicht naar boven toe,waar de boomtoppen onder een wit laken gehuld zijn.En naar mate we hoger en hoger komen, wordt het steeds witter. Het begint aardig te sneeuwen en voor we het weten lopen we in een dik pak sneew.Goede paksneeuw,we zouden zo een sneewpop kunnen maken.Maar geen tijd, we zijn nog niet op eindbestemming.Dar worden we nog meer beloond met mooie uitzichten en 2 meren,die uiteraard bevroren zijn en helemaal in het wit zijn.Een absolute stilte behalve het zachte geluid van de sneewvlokken die vallen op ongeveer 1400m hoogte.Een waterval en nog een kleinere waarvan gedeeltes ijspegels hebben.Het is lang geleden voor ons dat we in de sneeuw hebben gelopen,we genieten volop. We zijn eerder beneden dan we dachten en gaan daarom nog maar even naar Whistler, de plaats waar je moet zijn om te skien.Grote hotels en resorts en mensen die af en aan uit en in de skiliften gaan.Wij zijn geen skiers en voor ons is er dus niet zoveel leuks aan,wel prachtig is de waterval die we op de weg erheen zien.En op de weg terug naar Squamish hebben we een prachtig uitzicht wanneer de zon ondergaat en de wolken iets weggetrokken zijn. Een dagje niks doen er tussendoor is ook lekker en nodig.Onze spieren herinneren ons nog even aan de dag van gisteren. Vancouver. Op de 9e rijden we naar Vancouver.Vlak ervoor bekijken we nog even de mooie Suspension Bridge,en lopen we de bijbehorende tree top walk.Ook zien we nog wat totempalen, ‘overblijfselen' van de aboriginals. In Vancouver leveren we de auto weer in. We hebben er goed gebruik van kunnen maken en het was evenluxe zo. Nu weer overgeleverd aan het OV en onze eigen beentjes.In downtown Vancouver vinden we ons al reeds geboekte backpackers hostel en heerlijk om de goede en goedkope internetcafes te zien! Wat een hoop daklozen hier in Vancouver.De voorkant van de krant laat een foto zien van een kerk waarin allemaal daklozen de nacht doorbrengen.Na al die arme Aziatische landen is het moeilijk om al deze mensen te zien in zulke rijke landen,als je begrijpt wat ik bedoel. Alles is groot in Canada, de koffies,de supermartkten en zo ook de popcorn in het Imax theather.Daar zitten we op een koude middag, te genieten van een echte kerstfilm in 3D formaat.We schamen ons een beetje voor de veels te grote hoeveelheid die weggespoeld wordt met cola.Die bioscopen moeten hun aanbod echt eens veranderen.Verder lekker rustig aan,langzaam bereiden we ons voor op Midden amerika,waar we over een maandje zitten... Op de 11e stappen we in het vliegtuig naar Dallas. (Daar hebben we een stopover naar Montreal.)

Japan

5/11 tm 1/12: Japan.

Voor het eerst in onze reis staat er iemand op ons te wachten in een nieuw land.Twee iemanden eigenlijk... Vanaf de luchthaven hebben we 3 treinen genomen en op een station, een aardig eind van Tokyo af,staan we te wachten en te uit te kijken naar ze. Aoumi ziet ons als eerste, als ze ons voorbij lopen en we hard zwaaien naar ze.Aoumi ziet ons en trekt zijn moeder aan haar mouw. Wat een mooi jongetje ons neefje.Japans met ene vleugje Nederlands.We stappen in de auto en rijden naar hun appartement waar ze sinds ongeveer een jaar wonen.Modern japans ingericht,met een lage tafel en kussens op de grond.Nederlandse klompjes van opa en oma en papa hangen in Auomi`s kamer. Noriko tovert in een oogwenk een heerlijke maaltijd voor ons klaar.We stoeien een beetje met Auomi en dan worden de bedden klaargemaakt.Die liggen hier in de kast,matrassen en dekens en worden elke avond eruit gehaald en s` ochtends weer opgeborgen.Wel een werk maar zo hou je veel ruimte over. De volgende dag moet Noriko weer aan het werk en Auomi naar het kinderdagverblijf.Wij doen een dagje rustig aan.

Weer maakt Noriko iets lekkers klaar,echt japans compleet met zeewier en tofu.Aoumi is al meer gewend aan ons en houd wel van een potje stoeien. Na nog een nachtje slapen nemen we afscheid, we komen aan het eind van de maand weer bij ze terug voor 3 nachtjes.

We worden afgezet bij het station en na een keer overstappen ,gaan we in de beroemde Bullit trein, oftewel de Shinkansen express.Deze trein zoeft met zo`n 300 km per uur over de rails. Deze trein is niet echt goedkoop,maar wel handig als je ergens supersnel wilt zijn. De Koi: We komen aan in Naraoka, onze uitgaansbasis voor het bezoek aan de Koi karpers.Dit is iets wat we al lange tijd van te voren hebben gepland.Via een website heeft Patrick contact gelegd met Joshi, een japanner lid van de INVC. (international Nishiki koi promotion center) Met hem gaan we een dag mee,want de komende 3 dagen iser een soort van Koi tentoonstelling.De eerste dag is voor de echte handelaren, daarna geopend voor publiek.Japan is het mekka voor de Koi liefhebbers.Patrick is dan ook opgewonden. Om 0900 ontmoeten we Joshi en de groep Nederlanders met wie we de dag doorbrengen.Allemaal lid van de NVN-koi vereniging,zij zijn al 9 dagen bezig met de koi te bekijken en kopen er ook een paar.Voor ons is het alleen `kijken kijken niet kopen.` We gaan langs bij een aantal handelaren, slechts een greep uit de groep van 600 in deze vallei.En hier zitten de echte jongens.We kijken onze ogen uit.Ook brengen we een bezoek aan het Koi museum en een schilder die koi schilderijen maakt. Aan het eind van de dag gaan we naar de eigenlijke koi show, hier staan honderden kleinezwembadjes metkoi.Hier zien we de prijswinnaars. We slapen een een luxe hotel wat Joshi voor ons geregeld heeft, 1 van de weinige overnachtingsplaatsen.Een beetje boven ons budget maar we laten onszelf maar even verwennen.De volgende dag lekker uitslapen en dan genieten van een uitgebreid ontbijtbuffet.We lopen een beetje door de omgeving en `s avonds nemen we de nachtbus naar Osaka.

Het heet een nachtbus,sleeping bus, maar van slapen komt er weinig.Want het blijken gewoon stoelen te zijn die je een stuk achteruit kunt zetten.Afijn, we zijn wat gewend niet klagen... Osaka: Een flinke stad, 2.5 miljoen inwoners.Het ondergronds metrostelsel en shoppingcenter gecombineerd met bus en treinstelsel vormt voor ons ene geheel doolhof.Help!!!!Waar zijn we?Waar moeten we heen?! Maar we komen er uit.

Voor we het weten hebben we telefonisch een hostel geboekt en staan we oog in oog met mooie kasteel Osaka-Jo.Gebouwd in 1513 maar helaas verwoest door oorlog, weer herbouwd en weer verwoest.Zoals je het nu ziet is het gebouwd in 1931.Er zit een prachtige muur omheen en gracht. De slechte nacht en geloop en gezoek zorgt ervoor dat we vroeg onder de wol liggen. Nou, dons moeten we zeggen.Want het jeugdhostel van 25 euro pppn (!') (ja nu huilen we)heeft donzen dekbedden verwarmde toiletzittingen.We slapen als roosjes. We kunnen ons eigen ontbijt klaarmaken in de keuken.En dan is het op naar het openluchtmuseum.Met de metro.

En dan gebeurt er iets waar we al lang bang voor zijn. De drukste ochtendspits is al voorbij maar het is toch nog steeds druk. We zetten onze grote rugzak in een hoek(de andere is bij noriko) en gaan lekker zitten op het bankje.Onze kleine rugzak houden we bij ons.Yvonne bladert wat in de LP en patrick droomt voor zich uit.Het is een flink aantal stations naar de plek van bestemming. Ineens kijkt Patrick op en wijst naar de hoek waar de rugzak Stond. Wat nu is de hoek waar de rugzak Stond. Wat nu is er een grote leegte.De rugzak is weg! Gestolen! Onee!Wat nu? Yvonne stapt uit de wagon en patrick kijkt nog een keer goed rond. Maar dan sluiten de deuren zich en blijft Yvonne achter op het perron, nu niet alleen de tas op het perron, nu niet alleen de tas kwijt maar ook haar man.... Patrick neemt weer een metro terug enYvonne een voorruit, dus een metro terug en Yvonne een voorruit, dus we lopen elkaar weer mis. Maar gelukkig vinden we elkaar weer.Nu alleen nog de tas. We lopen naar het hoofd van de tas. We lopen naar een kantoortje op het perron en daar doen we ons verhaal, helemaal van de kaart.Heel professioneel wordt er een aardig meisje bij gehaald die vloeiend engels spreekt en details noteert.Onderwijl wordt er rond gebeld. Gelukkig zit er niks waardevols in de tas, want al dat soort dingen houden we ten alle tijden bij ons.Maar toch erg vervelend. Dan, binnen enkele minuten, wordt er teruggebeld dat de tas gevonden is! Wat zijn we blij!Het meisje leid ons naar het station waar de tas gevonden is.Het blijkt dat een oplettende reiziger de tas uit de metro heeft gezet en naar het loket heeft gebracht, denkende dat hij verloren was.Alles zit er nog in. We zetten onze reis weer voort, reuze opgelucht.

Heel interressant en leuk om te zien zijn de oude traditioneleboerenhuizen,als een soort openluchtmuseum opgezet.`s Middags bezoeken we de wijk Kita met zijn Umeda toren, een soort van futuristische Arc de Triomphe. Dan nemen we `s avonds weer de nachtbus, naar nagasaki. Dit is het meest zuidelijke punt voor ons waar we naar toe gaan. Japan is behoorlijk groot;9x groter dan Nederland!In de kleine maand dat we er zijn kunnen we dus maar een gedeelte zien.Bovendien wordt het ook te kostbaar om te veel te willen zien.Vervoer neemt een groot deel van ons dagelijks budget in.en de overnachtingen.Eten kan je nog vrij goedkoop, maar je kan het ook zo duur maken als je wilt.

Nagasaki .Ook ruim een half miljoen inwoners,maar een lekker overzichtelijke stad.We komen hier voor de geschiedenis van de Atoombom op de stad in 1945,maar ook voor een stukje nederlandse geschiedenis.En zo hebben we al in heel wat landen wat Nederlandse historie gezien, in Indonesie(jakarta)Thailand(rivier Kwai)en Korea(schip Hamel). We bezoeken eerst het bom momunent,opde precieze plek waarop 9/8/1945 de atoombom insloeg, de 2e in japan.Niet ver daar vandaan het Bom museum,met alle informatie die je maar wilt weten.Wat moest dat een hel geweest zijn,in 3 sec tijd werd een diameter van 1 km verwoest, totaal werd ruim 3 km helemaal vernietigd.Vlakbij een park met een vredesbeeld. De volgende dag besteden we ook in nagasaki. Een paar tempels ,waaronder de zeer aparte Fukusai-ji Kannon, in de vorm van een schilpad met een Godin bovenop.Binnenin de op 2 na grootste pendulum. Om 11:02 mogen we de grote bel luiden, het preceize tijdstip dat de bom insloeg. Bij de suwa -Jinja, een groot shrine, zien we vele ouders aankomen met hun kinderen gekleed in traditionle kimono`s. Van Noriko hebben we gehoord dat het op 15/11, (ja, Ad`s verjaardag) Kinderdag is en dat ze dan zo verkleed gaan.Erg schattig om te zien. En zo zien we nog een aantal bezienswaardigheden,waaronder dus een stukje Nederlandse geschiedenis;Oranda zaka, betekent mensen van holland.Nederland dreef aardige handel met Japan vanaf midden 17e eeuw tot eind 19e eeuw. Er is trouwens ook heel heel Nederlands gebeuren gebouwd, het heet Huis ten Bosch.Een soort van mini Nederland.We zijn er niet geweest,we wachten op het echte Nederland straks.

We overnachten op een leuk stekje in Nagasaki. In echte Japanse stijl;we hebben een kamer voor onszelf met bamboematten op de vloer net als bij Noriko.Het bed zijn de matrassen die uitgevouwen worden.Het ligt trouwens heerlijk.Het heeft een wat ouder echtpaar als eigenaren.De meneer is echt eenalleraardigst mannetje,spreekt een paar woorden engels, en verontschuldigd zichzelf letterlijk elke halve minuut daarvoor. 'i am so sorry, so sorry.' We moeten slofjes aan, zoals gebruikelijk, en hij zegt tegen patrick dat hij zo n grote sterke man is. Het heeft maar 5 kamers, maar we moeten wel elke avond aangeven hoe laat we precies onder de douche willen.Zo maakt hij een schematje rekening houdend met de andere gasten.De japanners die we tot nu toe ontmoet hebben, zjin behoorlijk gestructureerd.Alles op schema.Dus zo ook het vervoer stelsel, behalve uiteraard de beroemde Shikansen trein, loopt alles tot nu toe op tijd.En dan echt op de seconde op tijd.Heerlijk.

Shimbara schiereiland. Hier gaan we heen als een dagtrip vanuit nagasaki, het ligt er ongeveer 2 uur rijden vandaan.Lekker groen groen.Het plaatsje Unzen is ons doel.Dan eerst met de kabelbaan omhoog {dit is uit tijdsoverwegingen besloten, niet uit luiheid] maar dan even klimmen naar de top van mnt Fugen,1395mvoor een mooi uitzicht op de vulkaan Myoken,waar nog wat rookpluimpjes uitkomen. Beppu. Daar komen we op Ad's verjaardag aan,nog gefeliciteerd schoon-papa! Beppu bulkt van de geothermische activiteiten,overal zie je stoom opkomen.Hier heb je 2 soorten ‘hot springs', de ene soort om naar te kijken.Dat doen we dan ook, we bezoeken er 4,waarvan 1 mooi rood gekleurde en modderpoelen.Dan is het tijd om te relaxen.De andere soort ‘hot springs' is om in te zitten.'onsen' heet heet in japan,hete baden.Er zijn heel veel soorten,we kiezen er eentje uit. Daar genieten we eerst van een heet zandbad.Je moet je voorstellen, een soort van grote kattenbak,dan zonder de drollen uiteraard. Van onder komt hete stoom dus het grit waar je in ligt is verwarmd. Daar ga je dus helemaal inrollen. Dan is het tijd om jezelf helemaal te douchen, goed inzepen en afspoelen.En dan in de hete baden.En het is heet.Let wel je moet geheel naakt,dus even wennen voor ons die nooit naar een sauna gaan.Maar het is dames en heren gescheiden dus dat scheelt. Helemaal ontspannen komen we naar buiten.Heerlijk dat het regent, de koude regendruppels koelen onze verhitte gezichten af. We hebben trouwens alle tijd goed weer, het is herfst in Japan.in het noorden is sneeuw gevallen maar hier in het zuiden is het mild klimaat, s avonds koelt het wel even af maar overdag kan je haast in je t-shirt lopen. We slapen in een gloednieuw hostel,met van allerlei faciltiteiten voorzien. Voor een bed in een dorm betaal je ongeveer 20 tot 25 euro.Maar ze zijn dan ook prima.Als je geluk hebt zit er gratis internet bij, want dat is vreemd genoeg in japan prijzig:bijna 1 euro voor 10 min op zijn minst.

Op de 16e nemen we een vroege bus naar Hiroshima.Waar op 6 augustus 1945 de eerste atoombom viel. In het prachtige met herfstkleuren versierde memorial park is een mooi herdenkingsmonument met een eewige vlam.Deze zal pas gedoofd worden wanneer de laastste kern wapens vernietigd zijn.Het A-bomb Dome is verklaard tot werelderfgoed, een oud gebouw vernietigd door de bom dat is blijven staan als herinnering. Waar Hiroshima nog meer bekend om staat is het vlakbij gelegen ‘drijvende torii'.Een van de meest gefotografeerde bezienswaardigheden van Japan.En het is mooi,opvallend oranje steekt het uit het water. De volgende stop is Okayama.Hier bezoeken we een hele mooie tuin, aangelegd in de laat 18e eeuw.Patrick ziet meteen alweer wat prachtige Koi karpers... Een kwartiertje met de trein en we komen aan in Kurashiki.Romantische straatjes,een kanaal ertussendoor waar de wilgentakken in het water hangen.bovenop een heuvel met een mooie tempel en uitzicht. Het is aardig fris geworden, een heel verschil met het zuidelijke gedeelte van japan,hoe noordelijker je gaat hoe kouder.Zo kunnen we alvast een klein beetje wennen aan de kou in Canada, die veel ongenadelijker zal zijn...

Japanse mensen zijn heel erg beleefd, en praten op zachte toon.Hard praten is er niet bij. Buigen is een normale vorm,als begroeting en als bedankje,maar dan bv niet in de supermarkt. Hemeji;Hier stoppen we op de weg naar Kyoto. Een wel heel erg mooi kasteel,Hemejij-jo, gebouwd in 1580 en nog totaal in zijn originele vorm. En ontzettend groot ook, omin het kasteel zelf te komen moet je door verschillende poorten en langs muren, het was extra goed beschermd tegen indringers.Dan in het kasteel zelf zijn er 6 verdiepingen.Indrukwekkend zeker. Kyoto. Hier blijven we een paar dagen omdat er zoveel te zien is hier.De stad zelf niet erg aantrekkelijk vinden we zelf. Behalve het Gion district, bekend omhaar geisha`s.We maken daar een rondwandeling,begleid door een japanse schoonheid.Ze vertelt over de japanse cultuur en over de geish`s,die eigenlijk Geiko`s worden genoemd hier,en de meiko`s,dat zijn leerling geisha`s. We hebben geluk, we `spotten` een geisha,die vluchtig over straat loopt. Eigenlijk hebben we genoeg van tempels, zoveel hebben we er al gezien de afgelopen maanden. Maar de Kinkaku-ji,ook genomed Gouden tempel, is wel erg mooi. De Gunkaku-ji,een andere mooie tempel is helaas `under construction`, maar de tuin is adembenemend mooi,de aarde bedekt met een laag mos en de bomen in de herfstkleuren erbij geven een prachtige combinatie. Fushimi-inari Taisha,een looppad op een berg waar honderden Torii`s achter elkaar staan opgesteld.Grappig zijn de vossen, die als een boodschapper van een of andere god wordt gezien.

En we wilden wel eens een sushi -aan- de -lopende- band restaurant meemakenmeemaken(hier kaiten-sushi genoemd).Echt heel erg leuk en lekker, en lang niet zo duur als in een echt sushi restaurant.Zo kan je de kosten zelf in de hand houden,want elk schoteltje dat je van de band haalt heeft een vaste prijs, in dit geval 137 yen. Ook proeven we Okonomiyaki,een soort van pannekoekje met van alles erin,hmm Er zijn zoveel verschillende soort plaatsen waar je hier kan eten,elk verschillend van prijs.De Shokudo is een meest bekende en gangbare, je herkend het aan het plastic eten dat inde etalage staat opgesteld.Niet erg aantrekkelijk om te zien trouwens. Wat je hier in Japan zowatop elke hoek van elke stad ziet, zijn frisdrank automaten.Gevuld met frisdrank maar ook koffie, in blik!ja, echt waar, warme koffie in blik...Er zijn zoveel van deze apparaten, dat er 1 is voor elke groep van 20 mensen.

De laatste dag in Kyoto doen we het rustig aan.Beetje internetten, alvast wat youthhostels boeken voor de komende weken en we regelen een auto voor in Vancouver. Ook willen we de hoogdte pagoda van Japan bekijken, deze ligt op een kwartiertje af van het station.We checken uit in het hostel en met al onze spullen nemen we de metro naar het station, met de bedoeling om daar de grote tas in een kluis te doen.Deze zijn altijd aanwezig op alle stations, je kunt zelfs je bagage vooruit laten sturen als je geen zin hebt ermee te lopen.Helaas zijn alle kluisjes, maar dan ook alle kluisjes, bezet.Er zijn er honderden,maar we maken geen kans.Er zijn mensen die zelfs hun kleine handtas in een kluis doen.Geld teveel? Eindelijk vinden we een oplossing, waar je je baggage kunt laten versturen, kunnen we ook onze tas kwijt.Mooi, daar zijn we vanaf.Want onze bus naar de volgende bestemming gaat pas om 23:15.Zo zijn we er even vanaf en gaan we de pagoda bezoeken,mooi is ie.

Het station van Kyoto lijkt wel een stad op zich, wat een ding.Futoristisch zeker, met zijn 9 roltrappen in de buitenlucht kom je op een dakterras waar je een uitzicht hebt over de stad en over het station zelf.Ook japan is al gehuld in de kerstsfeer, en kerstliedjes spelen volop. We lopen wat af hier, en raken een paar keer de kluts kwijt.Je zou hier dagen lang verstoppertje kunnen spelen zonder elkaar te vinden. Vele en vele winkels en vele en vele restaurants, die allemaal vol zitten en waarbij sommige zelfs een rij staat.Het is weekend en dit keer zelfs een lang weekend.De Japanners nemen het ervan. Wij als arme backpackers nemen genoegen met een bakje noedels van de 7eleven.Maar waar moeten we het nou eten?Buiten is het gruwelijk koud en donker.Wevinden in het shoppingcentre een rustig plekje waarbij we niemand in de weg zitten.Maar binnen 2 minuten komt er een soort van bewaker naar ons toe die ons wegbonjourd.Dan maar naar buiten.Tja, waarschijnlijk vonden ontsierden we hun ‘prachtige' straatbeeld van het shoppingcenter? Voor delaatste keer in Japan maken we gebruik van de nachtbus.Deze heeft zelfs blikjes drinken en thee en koffie aan boord, de chauffeur is zo aardig ons hierop te wijzen.En moe van al het geslenter vallen we in slaap,worden we wakker, vallen we in slaap, worden wakker,enz enz.

Vroeg in de ochtend arriveren we in Kofu, onze overstap naar Kawaguchiko.Na een ontbijtje stappen we weer in de bus, en een uurtje stappen we dan eindelijk uit vlakbij bij onze eindbestemming: Mnt Fuji!! Het is een stralende dag,glasheldere lucht en zo kunnen we Hem in volle glorie bekijken, wat een ding!Een oud vulkaan, die de hoogste berg is van japan, maar liefst 3760m hoog. We checken gauw in bij het hostel,welke trouwens de beste is van allemaal,en nemen dan een kabelbaan naar een uitkijkpunt.Helaas staat de zon niet erg goed, maar ja je kunt niet alles hebben. Het is nu officieel ‘off season', om de berg te beklimmen.Om dat te willen doen moet je hier in juli en augustus zijn.Maar dan ben je niet de enige...We zagen een filmpje in het visitor center van de zomer en het was in kolonne lopen. We lopen naar beneden en maken nog een wandeling rondom het nabij gelegen meer, vanwaar we ook eenmooi zicht hebben.En dan is het wel welletjes voor de dag.Zoals gezegd, het hostel waar we verblijven is voor ons de beste van allemaal, misschien komt het ook omdat het lekker rustig is.Maar het is van alle gemakken voorzien, zo ook een tv kamer met een groot breedbeeld waar we ‘s avonds lekker filmpjes kijken.

Dat we geluk gehad hebben met het mooie weer de eerste dag, merken we de volgende dag.Het is bewolkt en grauw en mnt fuji is bijna geheel verborgen achter de wolken. Maar we wagen de gok en nemen de bus die ons leidt naar het zognaamde 5th station,op ongeveer 2300m hoogte. Het is nog steeds erg mistig maar voor eventjes maken de wolken plaats en zien we eenglimps van de top.We lopen nog een klein stukje over de lavabrokken,een bewijs dat deze reus van een berg eens een leven leidde als vulkaan.De koude wolken,mist,dansen door de naaldbomen,en dan,uit het niets,dwalen er piepkleine sneewvlokjes neer op de grond. En zo,heeft mnt Fuji nog meer een wit laken om zich heen,de volgende dag. We hebben fietsen gehuurd en fietsen heen wat af,langs meren waarin de majesteuze verschijning zich weerspiegelt. Met een bezoek aan een mooi shrine sluiten we de dag af. Dan is het de volgende dag afscheid nemen van mnt Fuji en op naar Tokyo,waar we rond het middaguur aankomen.Als je alleen al het metrostelsel ziet op papier wordt je al gek.Er zijn een flink aantal lijnen en daar ook weer een onderverdeling in.Zo slaan ineens de deurtjes van de poorten dicht waar je je kaartje moet laten checken.Het blijkt dat onze dagkaart niet geld voor die lijn.Maar we komen er uit, al neemt het veel tijd in beslag.En als je net alles door hebt hoe het werkt is het tijd om weer weg te gaan.

We blijven maar 1 nachtje in Tokyo,genoeg voor ons.Onze slaapplek is een backpacker hostel, met de soort backpackers die je eigenlijk wil vermijden.De soort die figuurlijk op de grond voor de computer ligt aan de msn, sterke verhalen vertelt aan het thuisfront.Het soort dat na 22:00 het nodig vind om op de slaapzalen luidruchtige conversaties te voeren. Velen denken dat ze uitzonderlijk zijn en willen dat dan ook laten merken.De gesprekspartner wil ook laten merken dat hij ook wat intressants meemaakt en ook ‘cool' is.

Vaak gaat hetongeveer zo: (australier en amerikaan).

pers A:Hay,wha u did todajj?

pers B:No much mate,i was to fuc(&#$ tired.

.pers A:Yeh,way to much booze last night.

pers B:Wright,no more for me tonight man. pers A:How did you sleep last night? I felt those fuc(&#$ spirals from the matrass.

pers B:Yeh,i know.But i slept 2 nights in an internet cafe on some tatami mats

pers A:Huh?

pers B: yeh, you' ve never done that?

pers A:Oh, yehwhen i wasin Londen for a few months I did something like that,weird man

pers B:Yeh,weird.

pers A:So, were u going after Japan

pers B:Not sure man, i think i hang around here at bit longer.Then hit home for christmas. Havn't spent christmas at home for 8 years

pers A:Yeh,wright. When i finish this teaching job i will head to south america.Then I will see.Got plenty of time man.

pers B:Have you been to Mongolia?

pers A:No, but i so wanna go there! pers

B:Yeh, itsawesome man,nobody goes there.I send like 10 postcards from there. After that I went to Tibet.

pers A:Yeh, Tibet is cool man.Went there 3 times.

Enzovoort enz. Afijn, Tokyo.We hebben dus een speldeprikje gezien van de stad,de Tokyo Tower in zijn opvallend oranje kleur en in eiffeltoren stijl.En een prachtige Japanse tuin.Ook al regende het. In Tokyo -en zowieso in heel Japan- zie je weinig tot geen vuil op straat.Maar ook geen prullenbakken,wat lastig is. En dan zetten we weer koers naar Noriko en Aoumi,waar we op donderdagavond de 27e aankomen.Het weekend spenderen we samen.We bezoeken een filmset niet ver van hun vandaan waar een aantal films zjin opgenomen.En een mooie tempel en pagoda.Een van de laatsten die we zullen zien op onze reis. ‘s avonds tovert Noriko weer een heerlijk maal op tafel.Op zondag gaan we naar het hoogste bronzen boedha beeld ter wereld.En met zijn 120 m hoge verschijning is hij ook indrukwekkend.We gaan ook met een lift in het beeld zelf,wat ook erg apart is.De tuin met teientallen koi karpers trekt de aandacht. Dan is het noodle shop voor een grote kom met heerlijke noodles.We bezoeken nog een tempel waarbij de koi's weer in de belangstelling staan en een huis in oud Japanse stijl.Een volle dag.Maar Auomi heeft nog genoeg energie om nog even te spelen.Hij houdt van spelen met zijn sumo worstelaars van origami papier en van worstelen met elkaar in het echt. Op maandag is het afscheid nemen van ze, en van japan.En van Azie.Om 17:30 stappen we in het vliegtuig naar Canada.